Guma do żucia jest nietypowym produktem spożywczym. Naukowcy zwracają uwagę na istotny wpływ żucia gumy na... ludzki układ nerwowy. Badania potwierdziły, że żucie gumy uspokaja i pomaga skupić się na bieżących czynnościach oraz wpływa na złagodzenie napięcia mięśniowego. Autorytet z dziedziny medycyny – prof. Hollingworth – stwierdził, że żucie prowadzi do ogólnego rozluźnienia i odprężenia mięśni, jednocześnie redukując stres.
Pierwszy produkt, przypominający gumę do żucia, który w połowie XIX wieku trafił do rąk konsumentów nazywał się „Czysta guma świerkowa ze stanu Maine” i był wytwarzany przez Amerykanina Johna Curtisa w...jego domowym piecu! John Curtis Ameryki jednak nie odkrył, bo historia gumy do żucia sięga starożytności. Jej pierwowzorem jest żywica z kory drzewa gumowego Pistacia lentiscus, której do czyszczenia zębów i odświeżania oddechu używali starożytni mieszkańcy Grecji i Indonezji oraz Indianie amerykańscy. Kiedy Europejczycy zaczęli podbój Ameryki Północnej, nauczyli się od Indian żuć żywicę świerkową. Wspomniany już John Curtis zbił majątek sprzedając przyprawione odpowiednio kulki wosku pod tak smakowitymi nazwami jak „Lukrecjowa Lulu”, „Świerkowy pniak”, „Jankeski świerk” czy „200 kawałków świerka”...
Z czego się ją produkuje?
Podstawowe składniki to: baza gumowa, cukier puder, syrop skrobiowy, substancje smakowo-zapachowe i barwiące. Przy produkcji gumy do żucia stosuje się dwa rodzaje baz: zwykłą i balonową.
Najbardziej charakterystyczną cechą gumy do żucia jest jej konsystencja, która w czasie żucia pod wpływem temperatury panującej w jamie ustnej przechodzi z pół twardej do ciągliwej.
Higieniczne właściwości gumy do żucia
Liczne badania przeprowadzone na całym świecie udowadniają, że w ostatnich latach do roli dodatkowego środka higienicznego dołączono gumę do żucia, zawierającą zamiast cukru środki ograniczające przyrost płytki bakteryjnej. W gumach bezcukrowych cukier zostaje zastąpiony substancjami silnie słodzącymi (ksylitolem lub sorbitolem). Wykazują one jednocześnie pewne działanie antybakteryjne.
Działanie antybakteryjne i zapobiegające próchnicy gum do żucia bez cukru, polega na pobudzeniu wydzielania śliny, zawierającej wyższe stężenie jonów wodorowęglanowych, ważnego czynnika powodującego podwyższenie pH śliny oraz zwiększony jej przepływ
w jamie ustnej, która powoduje wypłukiwanie resztek pokarmowych.
Należy oczywiście pamiętać, że żucie gumy nie może, w żadnym wypadku, zastępować szczotkowania zębów rano i wieczorem. Jest to jedynie dodatkowy zabieg wspomagający codzienną higienę jamy ustnej.
Postęp w dziedzinie wykorzystania gumy do żucia jako środka chroniącego uzębienie jest ogromny. Pojawiły się nawet patenty na gumę do żucia o działaniu polerującym
i oczyszczającym zęby z kamienia, a nawet niszczącej drobnoustroje w jamie ustnej.
Poza tym guma do żucia ma jeszcze wiele innych zalet. Oprócz odświeżenia oddechu, zaspokaja głód, co jest szczególnie ważne dla osób odchudzających się.
Wzbogacony smakołyk
Niektórzy producenci wzbogacają gumy owocowe dla dzieci w wapń, który jest bardzo ważnym składnikiem codziennej diety. Pierwiastek ten stosowany jest przy produkcji gum do żucia w formie mleczanu wapnia, który jest stosunkowo łatwo przyswajany przez organizm człowieka.
Wapń zawarty w takich gumach zostaje wchłaniany i wbudowywany w szkliwo zębów, przez co ma wpływ na remineralizację płytki nazębnej.
Pomaga rzucić palenie!
Specjalną grupę konsumentów gumy do żucia stanowią osoby, które walczą z nałogiem palenia papierosów. Dla nich produkowane są gumy do żucia zawierające w swoim składzie dawki nikotyny, dzięki czemu pomagają nałogowym palaczom stopniowo zmniejszać ilość nikotyny dostarczanej do organizmu i w efekcie skutecznie zerwać z nałogiem.
Źródło: Polbisco
Amerykańskie Towarzystwo Kontaktowego Zapalenia Skóry (ACDS) uznało siarczyny za alergen roku 2024.
Pirosiarczyn sodu (synonimy: dwusiarczyn sodu, disiarczyn sodu) to substancja o wzorze chemicznym Na2S2O5 o powszechnym zastosowaniu w kosmetykach, produktach spożywczych, lekach. Może występować w nowych wyrobach tekstylnych. Pirosiarczyn sodu znajduje zastosowanie także w wielu gałęziach przemysłu. Jako substancja redukująca, stosowany jest w przemyśle fotograficznym, włókienniczym, papierniczym i celulozowym. Używa się go do czyszczenia i bielenia wełny, jako środek antychlorowy i redukujący w wytwórniach barwników i drukarniach. W przemyśle budowlanym i metalowym związek ten stosowany jest do detoksykacji i eliminacji chromu z wody.
Synonimy oraz nazwy w innych językach: Pirosiarczyn sodu; Dwusiarczyn sodu; Disiarczan sodu; Disiarczyn sodu; Disodium disulphite; Disodium metabisulfite; Pyrosulfurous acid disodium salt; E223; Disulfurous acid disodium salt; CAS# 7681-57-4, CAS# 7757-74-6; EC# 231-673-0.
Pirosiarczyn sodu w kosmetykach i lekach
Pirosiarczyn sodu jest dodawany do kosmetyków jako konserwant, antyutleniacz i substancja redukująca. Stosowany jest w produktach do farbowania i wybielania włosów, lakierach do włosów, balsamach do opalania, kosmetykach do makijażu, filtrach przeciwsłonecznych i dezodorantach, żelach pod prysznic, kremach do twarzy, preparatach przeciwtrądzikowych.
Przyczyną alergii mogą być leki, w tym miejscowe leki przeciwgrzybicze, miejscowo stosowane kortykosteroidy i roztwory do nosa, podobnie jak woda w basenach. Pirosiarczyn sodu jest dodawany do niektórych produktów leczniczych i wyrobów medycznych (m. in. kremy, maści, czopki, preparaty do wstrzyknięć) jako konserwant, antyutleniacz i regulator kwasowości.
Pirosiarczyn sodu w żywności i napojach
Produkty spożywcze o wysokiej zawartości siarczynów (> 100 ppm) to suszone owoce (rodzynki i suszone śliwki są wyjątkami), butelkowany sok z cytryny lub limonki (ale nie produkty mrożone), wino, melasa, sok winogronowy oraz marynowane cebule koktajlowe. Siarczyny mogą występować nie tylko w produktach spożywczych i napojach, ale mogą być również wykorzystywane do sterylizacji podczas fermentacji piwa i wina.
Jak rozpoznać alergię na pirosiarczyn sodu i inne siarczyny i siarczany?
– Rodzaj alergii na siarczyny diagnozowany za pomocą testów płatkowych to nadwrażliwość typu IV lub nadwrażliwość typu opóźnionego, w przypadku której u pacjentów występuje świąd, zaczerwienienie, łuszczące się plamki, grudki i plamy. To nie nadwrażliwość typu I, natychmiastowa, powoduje pokrzywkę, a w niektórych przypadkach anafilaksję – powiedział Donald V. Belsito, MD, emerytowany profesor na Wydziale Dermatologii Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku podczas dorocznego spotkania ACDS 7 marca br. Zauważył, że siarczyny mogą powodować te skutki uboczne, dlatego ważne jest prawidłowe etykietowanie produktów.
– Podobnie jak w przypadku innych alergenów kontaktowych, obraz kliniczny koreluje z ekspozycją – powiedział Belsito. Badanie przeprowadzone przez North American Contact Dermatitis Group (NACDG) wykazało, że u 28,8 proc. pacjentów, u których w testach płatkowych stwierdzono alergię na siarczyny, wystąpiło zapalenie skóry twarzy, które było związane nie tylko z kosmetykami i lekami stosowanymi na twarz, ale także z produktami, takimi jak szampon, stosowany na skórę głowy, który kapał na twarz. – Skóra głowy jest stosunkowo odporna na objawy alergii kontaktowej i może w ogóle nie być dotknięta. Wypryskowe zapalenie skóry warg występuje również często u pacjentów, których pokarmy stanowią źródła siarczynów. Układowe zapalenie skóry może objawiać się rozproszonym/uogólnionym zapaleniem skóry, symetryczną związaną z lekiem wysypką międzywyprzeniową i zgięciową (zwaną także zespołem pawiana) lub erytrodermią – stwierdził Belsito.
Według badania NACDG dłonie były drugą najczęstszą lokalizacją zapalenia skóry związanego z siarczynami (20,5 proc.), czego można się spodziewać biorąc pod uwagę źródła żywności i napojów, środków higieny osobistej i materiałów potrzebnych do pracy.
Wykluczenie siarczynów z większości serii testów płatkowych oznacza, że często pomija się diagnozę alergii na siarczyny, pomimo szerokiego zakresu potencjalnego narażenia – powiedział Belsito.
– Większość przypadków alergicznego kontaktowego zapalenia skóry występuje w miejscu podania alergenu. W zależności od lokalizacji zapalenia skóry szczegółowa historia narażenia obejmująca kosmetyki i leki stosowane miejscowo, materiały związane z pracą oraz żywność i napoje, może sugerować alergię na siarczyny – stwierdził.
Według Belsito nie są potrzebne są dodatkowe badania nad siarczynami jako alergenami; zamiast tego siarczyny, takie jak pirosiarczyn sodu/disiarczyn sodu, powinny zostać uwzględnione w podstawowych seriach badań przesiewowych wszystkich klinicystów.
Reakcje krzyżowe i współuczulenia: ze względu na podobieństwo strukturalne, u osób uczulonych na pirosiarczyn sodu może współwystępować alergia krzyżowa na inne sulfity (siarczyny, siarczany (IV)), które są powszechnie stosowane w kosmetykach, lekach oraz wielu innych produktach. Dlatego osoby ze stwierdzoną alergią na pirosiarczyn sodu powinny unikać innych sulfitów, a w razie konieczności kontaktu należy u nich wykonać testy płatkowe z innymi sulfitami:
- disiarczyn potasu, syn. piosiarczyn potasu - K2S2O5; INCI: POTASSIUM METABISULFITE - składnik kosmetyków; dodatek spożywczy E224 - konserwant owoców i produktów owocowych, piwa, wina, miodów, mrożonych frytek, stosowany także jako środek bielący.
- siarczyn amonu - (NH4)2SO3, INCI: AMMONIUM SULFITE - składnik kosmetyków.
- siarczyn potasu - K2SO3; INCI: POTASSIUM SULFITE - składnik kosmetyków.
- siarczyn sodu - Na2SO3; INCI: SODIUM SULFITE - składnik kosmetyków; dodatek spożywczy E221 - konserwant i utleniacz stosowany m.in. polepszacz chleba, konserwant ten mogą zawierać mięsa i wędliny, produkty z żółtkiem jaja, sałatki, piwo, chleb, karmel.
- wodorosiarczan amonu - NH4HSO3, INCI: AMMONIUM BISULFITE - składnik kosmetyków.
- wodorosiarczyn sodu - NaHSO3; INCI: SODIUM BISULFITE - składnik kosmetyków; dodatek spożywczy E222 - konserwant, środek bielący.
Źródła:
https://www.medscape.com/viewarticle/sulfites-selected-acds-allergen-year-2024a10004hd?form=fpf
http://www.alergolog.eu/hapten/pirosiarczyn_sodu.html
Doktor Raffaele Marfella z Uniwersytetu Kampanii w Neapolu wraz ze współpracownikami podali, że u osób z cząsteczkami plastiku w blaszce w tętnicy szyjnej ryzyko zawału serca, udaru mózgu bądź śmierci w ciągu następnych trzech lat było 4,5 razy wyższe – jak odkryli naukowcy po zażyciu pod uwagę inne czynniki ryzyka danej osoby. Naukowcy stwierdzili, że u pacjentów, u których w blaszce miażdżycowej znajdują się mikroplastiki lub nanoplastiki, występuje również wysoki poziom białek zapalnych, o których wiadomo, że odgrywają rolę w miażdżycy i niewydolności serca.
„Polietylen i polichlorek winylu w różnych postaciach znajdują szerokie zastosowanie, m.in. przy produkcji pojemników na żywność i kosmetyki oraz rur wodociągowych” – napisali autorzy. W raporcie opublikowanym w The New England Journal of Medicine odnotowali, że takie mikrodrobiny plastiku wykryto w wodzie pitnej, szerokiej gamie żywności, produktach kosmetycznych i powietrzu.
Mikroplastiki, czyli drobne cząsteczki plastiku o wymiarach mniejszych niż 5 milimetrów, od kilku lat znajdują się w centrum zainteresowania naukowców, ekologów oraz organów regulacyjnych na całym świecie, w tym Komisji Europejskiej. Problematyka mikroplastików zyskała na znaczeniu z uwagi na ich powszechne rozprzestrzenianie się w środowisku naturalnym, włączając w to oceany, rzeki, glebę, a nawet powietrze, co stanowi poważne zagrożenie dla ekosystemów, fauny i flory, a także zdrowia ludzkiego. Wcześniejsze badania wykryły różne rodzaje mikroplastików i nanoplastików w wielu tkankach, w tym w okrężnicy, wątrobie, śledzionie, tkankach węzłów chłonnych i łożysku. Badania na zwierzętach wykazały, że te tworzywa sztuczne mogą powodować skutki toksyczne.Dnia 27 września 2023 roku został wydany akt prawny przez Komisję Europejską – Rozporządzenie (UE) nr 2023/2055, które wprowadza ograniczenia dotyczące dodawania intencjonalnie mikrocząstek polimerów syntetycznych (znanych również jako mikroplastiki) do produktów przemysłowych, włączając w to kosmetyki. Przepisy tego rozporządzenia zaczęły obowiązywać od 17 października 2023 roku. Nowe przepisy wpływają na obszerną gamę surowców używanych w przemyśle, które spełniają różnorodne role – od zagęszczaczy, przez emulgatory, stabilizatory, po składniki polepszające właściwości użytkowe kosmetyków.
Czytaj także: Mikroplastiki zakazane. Jakich kosmetyków nie można będzie sprzedawać od 17 października?